Rewind: 19 november stopte mijn marathonklok in Valencia na 2u58’47. Euforie alom (en eigenlijk nog steeds), maar de dagen achteraf bleek dat die eerste marathon echt wel een bitch is. De stijfheid was legendarisch met krampen op de meest onvoorspelbare en dus onverwachte momenten. Loes schoot vaak in de lach terwijl we door Valencia kuierden die volgende dagen.
No comments
De euforie die ik urenlang (lees: dagenlang) heb mogen ervaren tijdens en na mijn 1ste halve marathon van Eindhoven miste zijn doel niet. Ik schreef me al snel in voor een 2de halve marathon: de halve van Utrecht. Die liep ik, dit keer in mijn eentje, op 19 maart 2017. Met een finishtijd van 1u53’37” was ik relatief tevreden gezien de toenmalig ongunstige weersomstandigheden. Deze blog is trouwens een vervolg op mijn eerdere blog 'Over hoe ik verliefd werd op het hardlopen'. Lees deze zeker om te kunnen volgen met wat volgt! :-)
52 minuten 36 seconden 6 honderdsten. De exacte tijd die ik nodig had om de 40e kilometer in de marathon van Valencia te overbruggen. Ik zocht het even na: de gemiddelde wandelsnelheid van de snelste landschildpadden ligt ergens tussen de 0,2 en de 0,5 km/u. De Afrikaanse pannenkoekschildpad (geen grap) zou 1km/u halen. Ik zou dus nipt goud pakken in deze ongetwijfeld spannende race.
En dan het relaas van een dag die niet begon zoals gepland, in tegenstelling tot de marathon van Christophe. Tim is gastblogger bij The Running Crew en vertelt jullie zijn Valenciaverhaal.
